Ekstremalna szkoła miłości

Początek Wielkiego Postu, Wielkanoc pozostaje jeszcze odległym tematem, dyskusja o postanowieniach i wyrzeczeniach jakie planujemy podjąć z tym czasie. Jedna z dziewczyn wspomina o Ekstremalnej Drodze Krzyżowej. I to był moment w którym decyzja o wyjściu została podjęta za mnie. Chociaż jeszcze zupełnie nie wiedziałam z czym to się je, a moja wyobraźnia nawet przez chwilę nie wymyśliła sobie, że takie wydarzenia mogą być organizowane w mojej części kraju. To było ciche westchnięcie, że gdyby przydarzyła mi się możliwość to na pewno bym poszła, westchnięcie w ciepłym mieszkaniu z gorącą herbatą w ręku. Te kilka sekund i to co działo się w ciągu nich w mojej głowie wyklinałam coraz mocniej im bliżej był 27 marca.

Kiedy dowiedziałam się, że mam do wyboru w sumie aż 5 tras w moim rejonie nie mogłam zrobić nic innego jak tylko zapisać się na jedną z nich. Chciałam coś udowodnić. Wciąż nie wiem komu. Sobie, Jemu czy może złemu duchowi ? Wiedziałam jedno, skoro powiedziało się A, choćby tylko w myślach, nie mając pojęcia o czym się mówi, to trzeba powiedzieć B. Trasa została wybrana, a ja z dnia na dzień obrastałam w coraz więcej obaw.

Naprawdę Ekstremalnie zaczęło być w czwartek. Nawarstwiały się obowiązki do wypełnienia. Wiedziałam, że sama zawiniłam, bo wszystko zostawiłam na ostatnią chwilę. W wieczór poprzedzający wyjście mało brakowało a cofnęłabym swoje zgłoszenie. Jednak wciąż w głowie była jedna myśl, ta z wieczoru rozpoczynającego Wielki Post. W piątek było jeszcze gorzej. Deszcz padał od rana. To było już wystarczająco demotywujące, ale obiecałam sobie że nie będę narzekać. Podczas gdy mnóstwo osób w koło mówiło z przerażeniem o pogodzie, odradzało wyjście ja dziarsko ukrywałam cały strach. Potem przeciągnięcie egzaminu na uczelni o prawie 2 godziny, gigantyczne kolejki do kasy, niezałatwione sprawy urzędowe. Uciekający pociąg i łzy w oczach.

Mimo, że pokusa zrezygnowania była przeogromna i na każdym kroku dostawałam zaproszenie by z niej skorzystać, dalej mocno trzymałam się przy swoim. Wiedziałam, że muszę tam być. Ta Droga Krzyżowa była dla mnie postanowieniem Wielkopostnym z wykrzyknikiem, czułam że cokolwiek by sie nie wydarzyło to Ekstremalna Droga Krzyżowa jest moim zadaniem na tę noc. 

Udało się. O 18 przed wyjściem wspólna kolacja z przyjaciółmi. Lekko spóźniona, ale dotarłam. Teraz już nie było odwrotu. Pierwszą ekstremalną walkę duchową tego dnia udało mi się wygrać. Wyruszyliśmy. Już w trakcie Mszy Świętej Bóg działam we mnie bardzo osobiście i indywidualnie. 

Dawał mi subtelne znaki - czas się nauczyć kochać Aniu. Po spowiedzi wszystkie wątpliwości i stres odeszły. I pierwszy raz poczułam i powiedziałam głośno, że cieszę się, że tu jestem i podejmuję to wyzwanie. 38 km później już nie byłam taka chętna by to powtórzyć, ale kiedy osiągnęliśmy cel i mogłam klęknąć przed Najświętszym Sakramentem poczułam to samo.

Szliśmy w grupie sześcioosobowej i przyznaję się bez bicia, że nie byliśmy cicho, nie milczeliśmy i nie rozważaliśmy przez te 11 godzin w skupieniu stacji Drogi Krzyżowej. Były momenty ciszy, ale były i momenty na dyskusje i nawet na śmiech, kiedy pod koniec trasy już nawet rozum odmawiał posłuszeństwa. Może przez to nie przeżyliśmy Ekstremalnej Drogi Krzyżowej tak jak było w założeniu. Ale dla mnie ta wędrówka okazała się Ekstremalną Lekcją Miłości do bliźniego, z której egzaminu wcale nie zdałam na piątkę. 

Biorąc pod uwagę, że spotkaliśmy się wcześniej na wspólnym posiłku byliśmy na siebie skazani przez przynajmniej 15 godzin. Długie godziny marszu, każdy z nas był już zmęczony własnym ciężarem, a jeszcze trzeba było nieść ciężar innych. Kiedy jestem przemęczona i czuję się niekomfortowo, banalnie prosto wyprowadzić mnie z równowagi. Wprowadzam się w stan w którym najważnejszy staje się mój komfort psychiczny i fizyczny. Drugi człowiek schodzi na dalszy plan, a przecież nie tego uczy Ewangelia, nie taka chce być. Dodatkowo wiadomo, każdy ma inne tempo. Szybsi pośpieszają wolniejszych, którzy się irytują i z kolei spowalniają szybszych. I tak przez ponad 40 km. Kiedy nogi zaczęły odmawiać posłuszeństwa ostatnia rzecz o której myślałam, to moi znajomi z którymi ruszyłam w trasę. Myślałam tylko o celu. Przez ostatnie 10 km tempo narzucałam sobie sama i im bliżej Fromborka tym bardziej je zwiększałam. Chciałam dotrzeć, nie ważne co miało by się dziać z innymi, ja chciałam już być u celu. Na całe szczęście wszyscy doszliśmy na własnych nogach i nikt nie wymagał mojej fizycznej obecności, ale biegnąc do przodu wcale nie miałam takiej pewności. Egzamin z miłości do bliźniego ? Oblany i to boleśnie. Boleśnie duchowo i fizycznie.

Był też czas na rozmowy o Bogu, nawet 6 kilometrowe rozmowy. Dla mnie jeden z bardziej wartościowych punktów tej wyprawy i nie zamieniłabym tego czasu na rozważanie w milczeniu. Myślę, że nocne wędrowanie, z Krzyżem Chrystusa przed oczami to idealna okazja by przedyskutować swoje wątpliwości wiary. Może kiedyś będzie mi dane iść samotnie w tej wędrówce, ale czy wtedy dostrzegę tak bardzo swój egoizm?

Chociaż trasa dość dobrze mi znana i fizycznie czułam się przygotowana w porządku to jednak nocna droga, brak snu i dłuższa przerwa w podejmowaniu wędrówek sprawiły, że gdzieś pomiędzy 32 a 38 kilometrem, chciałam się poddać. Marzyłam żeby zostać i nie iść ani metra dalej. Później chyba już przełamałam jakąś barierę, bo pomimo okropnego bóli zwłaszcza w tylnej części ud, nie czułam się aż tak tragicznie, mogłam iść przed siebie.

Kiedy doszliśmy do katedr we Fromborku i mogłam klęknąć tak blisko Najświętszego Sakramentu - wszystko co się kłębiło w duszy zostało rozwiane. Cel został osiągnięty. I to najpiękniejszy cel, czułam się wręcz wyściskana przez samego Jezusa, czułam jego radość z mojej obecności z tego, zwłaszcza z tego że w ogóle wyruszyłam, nie poddając się demonowi zniechęcenia. 

Ekstremalność trwała aż do dziś. Musiałam się skoro świt zbierać do pracy, o 18 nie wytrzymałam i położyłam się na drzemkę. Kiedy o 18.45 zadzwonił budzik, który informował mnie o tym, żę czas zbierać się na Eucharystie, wszystko co fizyczne we mnie odmówiło posłuszeństwa. Trzęsłam się z zimna, nogi obolałe, zakwasy w dolnej części pleców, a na stopach jakby materializowały się odciski, których wcześniej nie było.Chciałoby się zostać w domu, odpuścić Eucharystię, no bo jeszcze jak sobie pomyślałam o staniu na odczytaniu Męki Chrystusa, to łapałam się za głowę. Ale i tym razem udało się pokonać to co fizyczne i dopełnić to co rozpoczęłam w piątek. 

Jeszcze mi się w głowie dużo układa, Bóg działa we mnie intensywnie, jeszcze nie do końca widzę, wszystko co miała przynieść ta Ekstremalna przygoda. Duch Święty we mnie pracuje i pewnie jak to zwykle robi, małymi kroczkami będzie mi pokazywał wszystko co uczynił ten czas.